Dążenie do Nirwany, wiar w reinkarnację, czyli ciągłe powracanie na ziemię w nowej „odsłonie”, chęć osiągnięcia oświecenia, czyli stanu ducha i umysłu bazującego na wielkim szczęściu i braku zmartwień, prawo karmy i prawo samsary – to tylko część tego, co stanowi wiodące nauki głoszone stulecia temu przez niejakiego Buddę, a więc Siddharthę Gautama, który uznawany jest za twórcę religii buddyjskiej.
Wszyscy gorliwie przykładający się do buddyzmu, co ważne traktowanego nie tylko jako system wierzeń religijnych, ale przede wszystkim jako system filozoficzny, powinni pamiętać o indywidualizmie. To jest coś, co bardzo często podaje się za kompletną różnicę z chrześcijaństwem czy przykładowo islamem, w których to zbierają się wspólnoty religijne, a wszelkie doświadczenia duchowe, religijne, są zazwyczaj razem przeżywane, na przykład podczas pielgrzymek, czuwania w świątyniach, obchodzenia wspólnych ceremonii, wspólnego kultu.
W buddyzmie tak nie ma. Wyznawcy tego systemu wierzeń koncentrują się na tym, że każda jednostka ludzka jest inna i nie ma dwojga podobnych dusz, w związku z tym, każdy człowiek powinien uprawiać swe własne praktyki w samotności, indywidualnie oddawać się swemu systemowi filozoficznemu. Najważniejsza dla buddystów jest medytacja, a także trzymanie się kilku podstawowych zasad etycznych, to jakich przede wszystkim zalicza się zasadę majtri, czyli pozytywne nastawienie do każdego człowieka, ogólnie do wszystkiego co żywe i co otacza człowieka, a także zasady karuny, a więc wszechstronnego miłosierdzia i ahinsy, czyli niewyrządzania nikomu krzywdy. Ogólnie w buddyzmie chodzi o to, żeby czynić dobro i samemu w ten sposób wyzbywać się w sobie tego co złe, aby to nie powróciło ponownie w następnym życiu.
Napisane przez: